Urodził się 6 grudnia 1849 roku Leipnitz (Wirtembegia). Po ukończeniu szkoły rolniczej wstąpił jako jednoroczny ochotnik (kandydat na oficera) do pułku huzarów gwardii w Lesznie. Uczestniczył w wojnie francusko - pruskiej 1970 - 1871, w której zasłużył się w boju (bitwa pod Sedanem) i został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy oraz awansowany do stopnia porucznika. Po zakończeniu wojny powraca na studia rolnicze w Halle. W roku 1876 zostaje adiutantem I Brygady Kawalerii w Kołobrzegu. W roku 1879 zawiera związek małżeński z Dorotą von Horn. Miał z nią pięcioro dzieci. W roku 1882 zostaje awansowany na kapitana sztabu generalnego, a 9 lat później zostaje adiutantem szefa Sztabu Generalnego Alfreda von Schliefena - autora planów wojny z Francją. Pełni służbę w Bydgoszczy, do stopnia pułkownika awansowany zostaje w roku 1893 i obejmuje dowództwo I Pułku Huzarów Gwardii w Gdańsku. Cztery lata później zostaje adiutantem cesarza, a w roku następnym zostaje nobilitowany. W roku 1905 umiera jego żona, trzy lata później żeni się ponownie z Leonią von der Osten. W tym samym roku awansowany do stopnia generała kawalerii i obejmuje dowództwo XVII Korpusu. Po wybuchu pierwszej wojny światowej wraz ze swym Korpusem uczestniczy w walkach na froncie wschodnim (w Prusach Wschodnich - bitwa pod Tannenbergiem, bitwy na jeziorach mazurskich). Za kampanię wschodniopruską odznaczony najwyższym pruskim orderem wojskowym Pour la Merite. Awansuje do stopnia generała pułkownika i obejmuje dowództwo nowej IX Armii rozgrywającej wielką bitwę pod Łodzią i Łowiczem. W kwietniu 1915 roku obejmuje dowództwo nowo sformowanej XI Armii, której zadaniem jest ofensywa pod Gorlicami. Dzięki sukcesowi w tej operacji zostaje odznaczony Orderem Czarnego Orła, a po odbiciu Lwowa awansowany do stopnia feldmarszałka.
Jesienią roku 1915 zostaje skierowany na front serbski. W tej kampanii zdobywa Belgrad, co nie udało się wcześniej wojskom Austro-Węgierskim. W roku następnym zdobywa Bukareszt i zostaje gubernatorem Rumunii. W roku 1917 zostaje odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Krzyża Żelaznego. Po zakończeniu wojny zostaje internowany na Węgrzech a następnie w Salonikach (Grecja). Po powrocie do Niemiec staje się jednym z symboli i autorytetów dla kręgów nacjonalistów i krytyków Traktatu Wersalskiego. Patronuje militarystycznym organizacjom młodzieżowym, jest działaczem związku weteranów "Stahlhelm". Po śmierci prezydenta Hindenburga, staje się głównym symbolem niemieckiej tradycji wojskowej. Swym autorytetem wspiera Hitlera, który w roku 1935 czyni go szefem honorowym (patronem, bohaterem) 5 pułku kawalerii. Miał ulicę swego imienia w Berlinie. Umiera 8 grudnia 1945 roku w Burgholm bei Celle w 97 roku życia w zapomnieniu.
Jego syn Eberhardt (*1889 Bydgoszcz, +1969 Altmühledorf ) także wybrał karierę wojskową, którą rozpoczął w korpusie ojca. W II wojnie światowej dosłużył się stopnia generała pułkownika. Dowodził m. in. XIV Armią we Włoszech. Odznaczony m.in. Krzyżem Żelaznym z Liśćmi Dębowymi. Zdymisjonowany w lipcu 1944. Po wojnie (1947) skazany za zbrodnie wojenne na karę śmierci, która zamieniono na 21 lat więzienia. Zwolniony z więzienia w roku 1952.